پاتوق دختر و پسرای ایرونی |
این روزها نصرت رحمانی ? می روم تا درو کنم خود را از زنانی که خیس پاییزند از زنانی که وقت بوسیدن غرق آغوشت اشک میریزند میروم طرح غصه ای باشم مثل اندوه خالکوبی هاش میروم تا که دست بردارم از جهان مخوف خوبی هاش ! مثل تنهایی ِ خودم ساکت مثل تنهایی ِ خودم سر سخت مثل تنهایی ِ خودم وحشی مثل تنهایی ِخودم بد بخت ! هر دوتا کشته مرده ی مردن هر دوتا مثل مرد آزرده هر دوتا مثل زن پر از گفتن هر دوتا پای پشت پا خورده ما جهانی شبیه هم بودیم آسمان و زمینمان با هم فرقمان هم فقط در اینجا بود او خودش بود و من خودم بودم در نگاهش نگاه میکردم در نگاهش دو گرگ پنهان بود نیش تیز کنار ابروهاش او هم از توله های آبان بود با تو ام قاب عکس نارنجی با تو ام زر قبای پاییزی در نگاهت حضور مولانا است پا رکاب دو شمس تبریزی! توی چشمت دوباره ماهی ها توی چشمت عمیق اقیانوس توی چشمت همیشه دعوا بود بین هر هشت دست اختاپوس توی چشمت چقدر آدم ها داس ها را به باغ من زده اند سیب بکری برای خوردن نیست تا ته باغ را دهن زده اند در سرت دزد های دریایی نقشه ام را دوباره دزدیدند اجتماعی که سارقت بودند از تو غیر از بدن نمیدیدند از تو غیر از بدن نمیخواهند کرم هایی که موریانه شدند عده ای هم که مثل من بودند ساکنان مریض خانه شدند ساکنان مریض خانه شدیم حال ما را اگر نمیدانی عقربی را دچار آتش کن اینچنین است مرد آبانی ! ماده جغد سفید من برگرد ! بوف کورم ، چقدر گمراهی ؟ من هدایت شدم..خدا شاهد ! بار کج هم به منزلش گاهی …. بار کج هم به منزلش برسد آه من هم نمیرسد به تنت قاصدک های نامه بر گفتند شایعه است احتمال آمدنت عشق من در جنون خلاصه شده دست من نیست ، دست من ، عشقم ! دست من ناگهان به حلقومت ! مرگ من ،دست و پا نزن عشقم ! من مریضم که صورتم سرخ است شاعری که چقدر تب دارم اندکی دوست رو به رو با من یک جهان دشته از عقب دارم در سرم درد های مرموزی است مغزم از شعر مرده پر شده است خط و خوط نوار مغزی گفت شاعر این شعر هم تومور شده است من سه تا نطفه در سرم دارم جان من را سه شعر میگیرد ؟ خط و خوط نوار مغزی گفت : فیل هم با سه غده میمیرد ! بیت هایی که آفریدمشان در پی روز قتل عام منند هر مزاری علیرضا دارد کل این قبر ها به نام منند مرگ مغزی است طعم ابیاتم مزه ی گنگ و میخوشی دارم باورم کن که بعد مردن هم حس خوبی به خود کشی دارم ! کار اهدای عضو هایم را به همین دوستان اندکم بدهید چشم و گوشم برای هر کس خواست مغز من را به کودکم بدهید در سرم رنج های فر هاد است یک نفر بعد من جنون باید! تیشه ام را به دست او بدهید بعد من کاخ بیستون باید .. وای از این مرد زرد پاییزی وای از این فصل خشک پا خوردن وای از این قرصهای اعصابی وقت هر وعده بیست تا خوردن مرد آبانی ام بفهم احمق! لحظه ای ناگهان که من باشم هر چه ضد و نقیض در یک آن کوچک بی کران که من باشم مرد آبانی ام که قنداقی وسط سردی کفن بودم بعد سی سال تازه فهمیدم جسدی لای پیرهن بودم ! جسد شاعری که افتاده از نفس از دوپا از هر چیز سال تحویلتان بهار اما سال من از اواسط پاییز زردی ام از نژاد فصلم بود سرخی ام از تبار برگی که روز میلادم از درخت افتاد زیر رگباری از تگرگی که از تبار جنون پاییزی کاشف لحظه های ویرانی عقربی در قمر تمرکیدیم وای از این اجتماع آبانی ? من تو ام من خود تو ام شاید شعر دنبال هردومان باشد نیمه ای از غمم برای تو تا خودکشی مال هر دومان باشد ------------------------- [ دوشنبه 92/4/24 ] [ 11:45 صبح ] [ دختر و پسرای ایرونی ]
[ نظر ]
جسدم را برایت آوردم هی بریدی سکوت باریدم بخیه کردی و طاقت آوردم در تنم زخم و نخ فراوان است سر هر نخ برای پرواز است تا برقصاندم برقصم من او خداوند خیمه شب باز است از تبار خروش و طغیان بود رشته آتشفشان بر موهاش چشمهایش عصاره خورشید زیر رنگین کمان ِ ابروهاش با صدایش ترانه هایم را یک به یک روبراه می کردم مرده دست پاچه ای بودم تا به چشمش نگاه می کردم بدنش را چگونه باید گفت ساده نیست آنچه درسرم دارم من که در وصف یک سرانگشتش یک لغت نامه واژه کم دارم زندگی اتفاق خوبی بود، آخرش با نگاه بهتر شد چشمهایت همیشه یادم هست هر نگاهی به مرگ منجر شد چشمهایت عقیق ِ اصل یمن گونه ها قاچ سیب لبنانی تو بخندی شکسته خواهدشد، قیمت پسته های کرمانی نرم ِ رویاست جنس حلقومت حافظ ازوصف خسته خواهدشد وا کن از دکمه دکمه ها بدنت چشم شیراز بسته خواهدشد سرو خوش قامت تراشیده شاخه هایت کجاست پربزنم؟ حیف ازآن ساقه پا که با بوسه زخم ِ محکم تر از تبر بزنم ازکدامین جهان سفرکردی؟ نسبت ازکجای منظومه است؟ که به هردانه دانه سلولت جای یک جای دوووووور معلوم است مردم از دین خروج می کردند تا تو سمت گنــاه می رفتی شهر بی آبرو به هم می ریخت در خیابان که راه می رفتی زندگی کردمت بهانه ی من غیرتو هرچه زنده را کشتم چندسال است روزگار منی مثل سیگار لای انگشتم دور تا دورم ابرمشکوکی است جبهه های هوای تنهایی فصل فصلم هجوم آبان هاست تف به جغرافیای تنهایی مثل دوران خاله بازی بود مثل یک مرد ِ مرده خوانده شدم ای خدای تمام شیطان ها از بهشتی بزرگ رانده شدم تو در ابعاد من جوانه زدی عکس من، قاب بودنت بودم تو به فکر خیانتت بودی من به فکرسرودنت بودم چشم خودرا به دست خود بستم تا عذاب سبک تری باشی تا در اندوه رفتنت باشم تو در آغوش دیگری باشی دختر کوچه های تابستان طعم شیرین و داغ خردادی من خداوندِ بیستون بودم تو به فکر کدام فرهادی؟ چشم هایت کجای تقویمند ؟ از چه فصلی شروع خواهی کرد؟ واژه واژه غروب زاییدم ازچه صبحی طلوع خواهی کرد ؟ تو نباشی تمام این دنیا مملو از مردهای بیمار است تو نبودی اذیتم کردند زندگی سخت کودک آزار است خانه ام را مچاله ات کردم جای خالیت روی تختم ماند حسرت سیب های ممنوعه روی هرشاخه درختم ماند هر دو از کاروان ِ آواریم هردو تا از تبار شک، یا نه؟ ما به فریاد هم قسم خوردیم هردو تا درد مشترک ،یا نه؟ گیرم از چنگ جان به در ببری... گیرم از تن فرار خواهی کرد... عقل من هم فدای چشمهایت با جنــــــونم چکار خواهی کرد؟ سی و یک روز درد در به دری سی و یک هفته خودکشی کردن سی و یک ماه خسته ام کردی …. سی و یک سال طاقت آوردن در تکاپــــوی بودنت بودم زخم های همیشه ام بودی بت سنگین ـ سنگ در هر دست دشمن سخت شیشه ام بودی می روی نم نم و جهانم را ساکت و سوت و کورخواهی کرد لهجه کفش هات ملتهبند بی شک از من عبورخواهی کرد در همین روزهای بارانی یک نفرخیره خیره میمیرد تو بدی کردی و کسی با عشق ازخودش انتقام میگیرد خبرم را تو ناشنیده بگیر بدنت را به زنده ها بسپار کودکت هم مرید چشمت شد نام من را بروی او بگذار بعدمرگم ،سری به خانه بزن زندگی تر کنی حضورم را تا بیایی شماره خواهم کرد ردپاهای دور گورم را آخرم را شنیده ای اما … در دلت هیچ التهابی نیست باتو مرگ و بدون تو مرگ است عشق را هیچ انتخابـی نیست ------------------------------- [ دوشنبه 92/4/24 ] [ 11:43 صبح ] [ دختر و پسرای ایرونی ]
[ نظر ]
|
درباره وبلاگ  |
| [قالب وبلاگ : سیب تم] [Weblog Themes By : SibTheme.com] |
